Archipelag Svalbardu zajmuje niewiele ponad 61 tys. km2. Zamieszkuje go zaledwie 2500 mieszkańców, chociaż pozostaje otwarty dla przybyszów z całego świata. Do końca I wojny światowej nie pozostawał pod kontrolą któregokolwiek z państw. Za sprawą traktatu svalbardzkiego i wynikającego z niego unikalnego statusu, w okresie zimnej wojny wyspy stały się jedynym miejscem koegzystencji Zachodu i Związku Radzieckiego. Wspomniany traktat obowiązuje już ponad sto lat, jednak spory o prawa i dostęp do dóbr archipelagu toczą się do dziś.
Pod znakiem zapytania
Trudno uwierzyć, że na początku XX wieku, u szczytu europejskiej ekspansji kolonialnej, gdziekolwiek uchował się skrawek ziemi nieprzynależący do żadnego państwa (łac. terra nullius). Szwecja, pozostająca od 1814 roku w unii personalnej z Norwegią, w 1871 roku zleciła zbadanie możliwości uzyskania poparcia międzynarodowego dla swoich roszczeń do wysp oddalonych ok. 800 km od Półwyspu Skandynawskiego. Tym samym Europa przypomniała sobie o is...
Pozostało jeszcze 96% artykułu.
Prenumeruj i wspieraj Przegląd Bałtycki!
Zyskaj dostęp do setek eksperckich artykułów poświęconych państwom regionu Morza Bałtyckiego.