Do połowy XIX wieku na terenie dzisiejszej dzielnicy Kallio – w tłumaczeniu z fińskiego „Skała” – znajdowały się tylko pastwiska i pola uprawne. W drugiej połowie dziewiętnastego stulecia na brzegach zatoki, niedaleko od centrum miasta powstały fabryki, a tuż obok nich budownictwo spółdzielcze: fabrykanci budowali mieszkania dla swoich pracowników.
W ciągu 100 lat Kallio wraz z sąsiednią dzielnicą Sörnäinen wspólnie stały się ekonomicznym i przemysłowym centrum stolicy, dokąd z całego kraju ściągali Finowie w poszukiwaniu lepszego losu. Wolne miejsca pracy w fabrykach przyciągały wczorajszych chłopów skuszonych perspektywą dobrego zarobku, co sprawiło, że dzielnica Kallio szybko przeobraziła się w rejon zamieszkany głównie przez proletariat.
Pod koniec XIX stulecia Kallio było zabudowane w większości dwupiętrowymi drewnianymi domami, w których mieszkało po kilka rodzin. Kamienice w stylu północnego modernizmu powstały dopiero po 1900 roku, kiedy liczba ludności dzielnicy za sprawą migr...
Pozostało jeszcze 95% artykułu.
Prenumeruj i wspieraj Przegląd Bałtycki!
Zyskaj dostęp do setek eksperckich artykułów poświęconych państwom regionu Morza Bałtyckiego.