26 listopada 2018 r. o godzinie 12.00 w Sali Koncertowej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie przy ul. Okólnik 2 odbędzie się ceremonia wręczenia dyplomu doktora honoris causa Maestro Maestro Arvo Pärtowi, który jest jednym z najwybitniejszych kompozytorów przełomu XX i XXI wieku.
Uroczystą laudację wygłosi promotor, prof. Paweł Łukaszewski, natomiast część artystyczną uświetni występ Chopin University Chamber Orchestra, która pod batutą Rafała Janiaka wykona Cantus in memory of Benjamin Britten autorstwa nowo wypromowanego Doktora Honoris Causa.
Tego samego dnia o godz. 19:00 odbędzie się także koncert monograficzny prezentujący utwory Arvo Pärta.
Wykonawcy:
Roksana Kwaśnikowska, Wojciech Koprowski — skrzypce
Jakub Waszczeniuk — trąbka
Chopin University Chamber Orchestra
Rafał Janiak — dyrygent
W programie:
Trisagion na orkiestrę smyczkową
Concerto Piccolo über B-A-C-H na trąbkę, orkiestrę smyczkową, klawesyn i fortepian
Festina Lente na orkiestrę smyczkową i harfę ad libitum
Tabula Rasa koncert na dwoje skrzypiec, fortepian preparowany i orkiestrę smyczkową
Cantus in Memoriam Benjamin Britten na dzwony i orkiestrę smyczkową
Na koncert obowiązują bezpłatne karty wstępu.
Arvo Pärt urodził się 11 września 1935 roku w Paide w Estonii. Jako dziecko rozpoczął naukę gry na fortepianie, którą kontynuował w Szkole Muzycznej w Tallinie, a następnie – z przerwą na obowiązkową służbę wojskową w armii sowieckiej – w Konserwatorium Państwowym w Tallinie, które ukończył w 1963 roku.
W latach (1958–1967) Pärt pracował w Radio Estońskim jako inżynier dźwięku, a jednocześnie komponował. W tym okresie powstały: dwunastotonowy Nekrolog (1960), sonorystyczne Perpetuum mobile (1963), pierwszy kolaż w muzyce estońskiej — Collage über B-A-C-H (1964), I Symfonia (1964), II Symfonia (1966), Pro et contra (1966). Credo (1968) stało się punktem zwrotnym zarówno w życiu artysty, jak i w jego twórczości. Kompozytor otwarcie przyznawał się do swojej wiary, za co popadł w niełaskę władz na kilka lat, a jedynym obszarem, na którym kompozytor mógł się oficjalnie realizować była muzyka filmowa.
W 1968 roku Pärt odrzucił wszystkie modernistyczne style, techniki i formy ekspresji, jakimi posługiwał się dotychczas w swojej muzyce koncertowej – i wycofał się. Kompozytor rozpoczął studia nad chorałem gregoriańskim, szkołą Notre Dame oraz renesansową polifonią, czego efekty można już było dostrzec w III Symfonii z 1971 roku. Kompozytor pojawił się ponownie na scenie muzycznej w 1976 roku prezentując nowy, niezwykle oryginalny język muzyczny, określony jako tintinnabuli (od łac. tintinnabulum – dzwoneczek). W tym stylu powstały takie arcydzieła jak: Cantus in memoriam Benjamin Britten (1977), Fratres (1977), Tabula rasa (1977) oraz Spiegel im Spiegel (1978). Tintinabuli to jednocześnie technika, styl i wyznanie wiary kompozytora.
Znaczna część dorobku Pärta to utwory oparte na tekstach liturgicznych oraz modlitwach chrześcijańskich: Pasja (1982), Stabat Mater (1985), Te Deum (1985), Miserere (1989/1992), Berliner Messe (1990/2002), Litania (1994/1996), Kanon pokajanien (1997), Como cierva sedienta (1998/2002) czy In principio (2003). Utwór Vater unser (2005/2011) został dedykowany papieżowi Benedyktowi XVI. Światową sławę uzyskały m.in. La Sindone (2005/2015), IV Symfonia (2008), Silhouette, hommage à Gustave Eiffel (2009/2010), Lament Adama (2009), Łabędzi śpiew (2013) czy Antyfony wielkie (2015) prawykonane przez Los Angeles Philharmonic pod batutą Gustavo Dudamela. W roku 2010, po trzydziestoletniej emigracji, Arvo Pärt wrócił na stałe do Estonii, gdzie wraz z żoną powołał do życia Centrum Arvo Pärta w Laulasmaa. Od roku 1984 Kompozytor współpracuje z firmą fonograficzną ECM. Szczególne miejsce w propagowaniu utworów Pärta zajmuje Orkiestra Kameralna z Tallina i Estoński Filharmoniczny Chór Kameralny pod batutą Tõnu Kaljuste.
Przegląd Bałtycki powstał w styczniu 2015 r. Serwis dostarcza informacji nt. państw regionu Morza Bałtyckiego.
