„Hymn do wolności”. Z łotewskimi korzeniami w Bremie

Niezależnie, czy w Rydze, Jerozolimie, Berlinie Zachodnim czy w Bremie – muzyka była i jest moim życiem. Przy czym jako dziecko zacząłem przygodę z fortepianem, dlatego, że mój ojciec szukał dla mnie zajęcia. Szybko uznany zostałem jednak za „cudowne dziecko”. Na swój późniejszy sukces zapracowałem jednak ciężko: szkołę muzyczną dla szczególnie uzdolnionych dzieci w Rydze ukończyłem w ciągu czterech zamiast powszechnych dziesięciu lat. Jako profesjonalny wiolonczelista i nauczyciel w różnych uczelniach muzycznych zawsze byłem bardzo zajęty. Nawet do tego stopnia zajęty, że do czasu emerytury nie przyszło mi do głowy, by samemu komponować. Do tego potrzebowałem impulsu z zewnątrz: podczas mojego ostatniego koncertu z członkami bremeńskiej filharmonii nie byłem zadowolony z wystawionej kompozycji. Opowiedziałem to jednemu koledze, który odpowiedział tylko, że sam powinienem spróbować komponowania. Wtedy zobaczę, jak jest to trudne. Jeszcze tego samego wieczoru zacząłem swoje „Pasje”, „Di...