Delegatów, którzy zebrali się 4 i 5 grudnia 1905 roku w sali Domu Miejskiego w Wilnie, by obradować – w obliczu trwającej rewolucji – nad przyszłością ziem litewskich, dzieliło wiele. Przynależeli do różnych grup społecznych, profesji, partii i środowisk politycznych. Połączył ich wspólny cel, którym stało się uzyskanie przez Litwę autonomii. Jak i kiedy miałby on zostać osiągnięty – co do tego delegaci już nie byli zgodni. Ale Wileński Sejm Wielki, bo pod taką nazwą przeszło do historii grudniowe zgromadzenie delegatów, pokazał że litewski ruch narodowy jest liczącą się siłą, która potrafi formułować i wyrażać odważne postulaty polityczne. Był ważnym krokiem na drodze do pełnego odzyskania niepodległości.
Do końca XIX wieku ruch litewski okrzepł i dojrzał. Choć, jak ocenia estoński historyk prof. Andres Kasekamp, był o dwie dekady spóźniony w stosunku do swoich północnych sąsiadów, Łotyszy i Estończyków, to szybko nadrabiał zaległości. Reprezentującym różne nurty ideowe działaczom lit...
Pozostało jeszcze 98% artykułu.
Prenumeruj i wspieraj Przegląd Bałtycki!
Zyskaj dostęp do setek eksperckich artykułów poświęconych państwom regionu Morza Bałtyckiego.