Polski pisarz, dziennikarz i publicysta. Ur. 1 kwietnia 1902 roku w Petersburgu, zm. 31 stycznia 1985 roku w Monachium. W okresie II Rzeczypospolitej wraz z bratem Stanisławem Catem-Mackiewiczem, redaktorem naczelnym, związany ze „Słowem” wileńskim. W 1938 roku wydał kultowy „Bunt rojstów”, będący zbiorem jego reportaży dla „Słowa”. Po włączeniu Wileńszczyzny w skład Litwy jesienią 1939 roku podjął się wydawania polskojęzycznej „Gazety Codziennej”. Po aneksji Litwy przez Sowietów imał się różnych dorywczych prac, pracował m.in. jako drwal i woźnica. W 1943 roku jako jeden z trzech Polaków odwiedził Katyń, miejsce zbrodni sowieckiej na polskich oficerach. Po II wojnie światowej przebywał na emigracji, związany m.in. z „Kulturą” i „Wiadomościami”. Wydał książki: „Droga donikąd” (1955), „Kontra” (1957), „Nie trzeba głośno mówić” (1969), „Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy” (1975).
