Wielokrotnie prowadziłam zajęcia w Háskóli Íslands (Uniwersytecie Islandii) w praktyce zapoznając się z różnorodnymi metodami kształcenia stosowanymi w islandzkich uczelniach wyższych. Zobaczyłam, jak można uczyć przez zabawę i jak ważny jest brak stresu egzaminacyjnego w skutecznym procesie nauczania. W trakcie prowadzenia zajęć mogłam zauważyć, że zarówno studenci, jak i wykładowcy są bardzo zmotywowani do efektywnej pracy. Ale była to praca w luźniej formie, nie stwarzającej dystansu. Wykładowca to partner w drodze do sukcesu – zaliczenia przedmiotu, a nie bezwzględny egzaminator.
Najbardziej efektywne sprawdziany odbywają się w formie quizów, krzyżówek, dyskusji. Nikt nikogo nie stresuje, część zajęć uzupełniająco odbywa się także na platformie e-learningowej, tak by np. projekty semestralne mogły być wykonywane przez zespoły studenckie lub też powstawały teksty redagowane na bieżąco przez wyznaczonych studentów. Krzyżówki i quizy realizuje się w toku nauczania na tyle często (np. jako “przerywniki”), że i podsumowanie całych zajęć w takiej formie nie jest stresujące. Bardzo popularne są także debaty, które skutecznie niwelują bariery wewnątrzgrupowe. Dzięki temu studenci nie mają oporów w aktywnym uczestnictwie w zajęciach, nie obawiają się także prowadzenia zajęć przez zagranicznych wykładowców w języku angielskim. Większość zajęć na kierunku dziennikarskim prowadzona jest w islandzkim, co nie przeszkadza w jednoczesnym dokształcaniu studentów w zakresie branżowego języka angielskiego.
Jak zauważyłam, islandzcy wykładowcy bardzo lubią pracę zdalną, jednak na początku semestru skutecznie motywują studentów do korzystania np. z platformy internetowej, dzięki której możliwa jest bezpośrednia komunikacja. Przekonują także, że bardzo ważne w tego typu trybie kształcenia jest systematyczne odbieranie poczty elektronicznej. Istotne jest przy tym przestrzeganie pewnej generalnej zasady. Wykładowca w trakcie zajęć na platformie e-learningowej (ale także i w podczas zajęć tradycyjnych) ma być osobą tylko wspierającą nauczanie, stojącą trochę z boku.
Ciekawą metodą dydaktyczną stosowaną w Islandii wydaje się być praca z Wikipedią. Studenci pracują w grupach nad opracowaniem haseł do encyklopedii, ucząc się zarówno wspólnej pracy, jak i selekcji materiałów. Wikipedia może być używana do sprawdzania trafności myślenia zarówno przez grupy studentów jak i nauczycieli. Tego typu praca uczy także krytycznego myślenia, kontroli i analizy materiałów grupy.
Często w prace projektowe angażowani są studenci ze starszych i młodszych lat, tak by możliwa była nauka zarządzania w praktyce, poprzez wspólne wykonywanie zadań na platformie e-learningowej. Taki tryb pracy sprawdza się szczególnie na kierunku dziennikarstwo, gdzie możliwe jest składanie uczelnianej gazety z materiałów przesłanych przez pierwszy rocznik, a redagowania podejmuje się rok drugi. Praca przebiega oczywiście pod dyskretną, finalną kontrolą wykładowcy.
Zajęcia tradycyjne prowadzone są w małych, oszklonych (to ważne w przypadku Islandii, gdzie duża część roku akademickiego upływa w czasie…. nocy polarnej) salach, z dobrym wyposażeniem sprzętowym, ale i z takim układem stołów, by możliwe były dyskusje i praca w grupach.
W trakcie wielokrotnych wizyt w Uniwersytecie Islandii mogłam się przekonać, że w programach nauczania największy nacisk położono na praktykę. Zajęcia prowadzą także wykładowcy z doświadczeniem zawodowym uzyskanym poza uczelnią, również pracownicy naukowi bardzo często posiadają staż pracy np. w mediach islandzkich. Dzięki temu studenci są wszechstronnie wykształceni i dobrze sobie radzą w realiach rynkowych po ukończeniu studiów. W przypadku dziennikarstwa często zakładają oni małe wydawnictwa w których mogą pełnić role nie tylko wydawców, redaktorów, ale i np. specjalistów z zakresu marketingu, reklamy, czy public relations.
